President Chandrikapersad Santokhi heeft politieke partijen die hebben deelgenomen aan de verkiezingen geïnformeerd over het verkiezingsproces. Het staatshoofd deed dit op vrijdag 30 mei, waarna hij in een persconferentie vervolgens de media over de bijeenkomst met de politieke partijen informeerde. Het optreden van de president had echter meer weg van een oproep tot samenwerking met betrokkenheid van de Vooruitstrevende Hervormingspartij (VHP), waarvan hij de voorzitter is. Indien dit niet zou gebeuren, is Suriname gedoemd te mislukken in zijn verdere ontwikkeling en wacht het land een slechte toekomst.
Nadat Santokhi op zowel de stoel van het Onafhankelijk Kiesbureau (OKB), het Centraal Hoofdstembureau (CHS) als het ministerie van Binnenlandse Zaken (BIZA) had plaatsgenomen, vervolgde hij zijn poging om de media te beïnvloeden zijn propaganda-boodschap over te brengen, door in een omhaal van woorden duidelijk te maken dat VHP erbij hoort in de komende regeercoalitie. Zonder zijn partij erbij zou Suriname dus slecht scoren bij ratingbureaus als Moody’s en zou de Vereniging Surinaams Bedrijfsleven (VSB) een zwaar hoofd hebben in de economische toekomst. Althans dat is het beeld dat Santokhi – die bekend staat om het scheppen van doembeelden – schetste.
Het staatshoofd schroomde er dan ook niet voor om de emoties van de aanwezige media te prikkelen met reacties die de twee genoemde organisaties hadden gegeven, maar daarmee geenszins impliceerden dat een regering zonder de VHP funest is voor Suriname. Zonder enige gêne stond Santokhi erop dat er bij het vormen van een nieuwe coalitie niemand uitgesloten moet worden; er zal volgens hem sprake moeten zijn van de wil van het volk, inclusiviteit en geen uitsluiting. Hij had echter de durf niet om het kind bij de naam te noemen, en dat is dat de NDP haast verplicht zou zijn met de VHP samen te werken aangezien beide partijen de meeste zetels hebben behaald bij de afgelopen verkiezingen: 18 om 17. Santokhi verwees op duidelijke vragen, of hij met insluiting dé VHP bedoelde, als een sluwe vos voor een antwoord naar de voorzitter van de VHP.
Er bleek weinig over van de man die voor de stembusgang met alle zekerheid van de wereld hoog van de daken schreeuwde dat zijn partij op zondag 25 mei wel even het varkentje zou wassen en er van een samenwerking met de NDP nimmer sprake zal zijn. Hij smeekte het volk om een kans om zijn “a bun wroko” af te maken aangezien hij Suriname had gered doch niet alles dat hij zich had voorgenomen, had bereikt. Terecht maakte een journalist de opmerking dat het staatshoofd de camera’s van de opgekomen pers misbruikte voor zijn politieke propaganda. Terecht merkten de politieke organisaties op dat de president zich heeft gemengd in processen aangaande de verkiezingsautoriteiten.
Santokhi schetste al met al het beeld van een regeringsleider die zijn verlies niet kan verkroppen. Hij hulde zich in de rol van iemand die slachtoffer is van een vijandig systeem, echter één waarvan hijzelf riep “dit is goed en niets anders”. Velen heugen zich nog de Santokhi die na de VHP-zege van 2020 zei dat samenwerking met de NDP geen optie is, omdat die partij door het electoraat was afgewezen. Het is een systeem dat de VHP-leider en president zelf gecreëerd heeft door politieke tegenstanders zwart te maken en zelfs nog voordat desbetreffende instanties daarover een uitspraak hadden gedaan, te verwijten van alles dat slecht is. Hij vormde een kartel van uitsluiting van anderen die niet tot zijn inner circle behoorden, niet mak achter hem aanliepen of niet tegen hem durfden in te gaan. Een man die als redder van de natie op handen gedragen wenste te worden, maar thans smeekt om erbij te horen.
Santokhi toonde bijna narcistische trekjes door te doen voorkomen dat er geen ander beter dan hem is; immers hij verwees met bijna bittere trots naar de ruim 45.000 stemmen die op hem zijn uitgebracht. Desondanks blijkt het hem zeer te doen dat hij ondanks dit aantal met 17 zetels voor zijn partij naar de oppositiebanken is verwezen waar hij de komende vijf jaar samen met zijn uit nepotisme en friends and family-beleid benoemde vrienden op de tonen de Aptijt de benen mag losgooien. Hij verloor de strijd tegen een standvastige, maar vooral politiek doorgewinterde vrouw, Jennifer Simons, door veel van zijn partijgenoten laatdunkend oma genoemd, maar door zij die haar kwaliteiten als een kalme, ingetogen, scherpzinnige vrouw erkennen, respectvol als Tante Jenny betiteld. Zij was hem deze keer te slim af, op haast dezelfde wijze zoals hij in 2020 had gehandeld, maar thans aan geheugenverlies lijkt te lijden.
