Terwijl de verkiezingen in sneltreinvaart naderen, stapelen de problemen in de regeercoalitie zich steeds meer op en hult president Chan Santokhi zich in veel zaken steeds meer in stilzwijgen of kies hij ervoor om kool en geit te sparen. De sherrif die bij zijn aantreden in 2020 een kruistocht tegen corruptie had aangekondigd, blijkt uiteindelijk juist de persoon die grootschalige corruptie faciliteert, maar daarentegen een politieke razzia tegen kritische opponenten voert.
Het is onnodig om alle schandalen te benoemen die zich in de afgelopen bijkans vijf jaar hebben aangediend en waar de president er zand over heeft gedaan of de andere kant heeft opgekeken. In het uiterste geval heeft hij tientallen commissies, presidentiële commissies, werkgroepen, adviescommissies, onderzoekscommissies ingesteld alleen maar om het probleem voor zich uit te schuiven.
Chan heeft meerdere malen bewezen dat hij zijn vingers niet durft te branden, misschien omdat hij en zijn regeringspartij de VHP dan ook met de billen bloot komen te staan. Het staatshoofd geeft zichzelf daarmee elke keer weer een brevet van ongeschiktheid, maar daar staat hij niet bij stil. Het zal hem een worst wezen wie zich daar druk over maakt. En wie dat wel probeert riskeert een politieke vervolging of een oproep van het Openbaar Ministerie waarvan overduidelijk is dat het een verlengstuk van de uitvoerende macht is geworden.
Hoeveel zaken zijn er in de afgelopen jaren niet gedeponeerd bij de procureur-generaal, maar die in de lade lijken te zijn verdwenen. U raadt het goed: omdat het resultaat gezichtsverlies voor de regering zal betekenen. Als het dan niet het OM is dat weigert zaken te onderzoeken is het De Nationale Assemblée waarvan de leiding de regering weigert ter verantwoording te roepen en haar daarmee de handen boven het hoofd houdt.
De regering roept dan wel luidkeels dat zij democratie hoog in het vaandel draagt, maar de realiteit is dat zij van juist van die democratie misbruikt maakt om het volk in toom te houden. Dit alles wijst erop dat Chan niet de sherrif, niet de redder van Suriname en ook niet de beste president van Suriname ooit is – zoals zijn loyalisten hem weleens willen neerzetten. Wat wel vaststaat is dat hij het meest zwakke staatshoofd is dat ooit de leiding heeft gehad in dit land, dat helaas in de afgelopen vier jaar meer de indruk wekt van een Wilde Westen dan een prachtig Suriname dat hij beloofd had.
